Ocieplenie ścian zewnętrznych, czyli jak zamontować termoizolację?
Izolacja cieplna ścian to nie tylko sposób na poprawę komfortu, ale także na realne oszczędności. W tym artykule krok po kroku przeprowadzimy Cię przez proces montażu termoizolacji, pokazując, jak skutecznie zabezpieczyć swoje ściany przed utratą ciepła.
Wykonywanie elewacji, niezależnie od użytego materiału, odbywa się w ramach złożonych systemów, które obejmują wszystkie aspekty techniczne i materiałowe. Wszystkie parametry, takie jak rodzaj kleju, wypraw wierzchnich czy metod aplikacji, powinny wynikać z wyboru konkretnego systemu ociepleń. Wybór odpowiednich produktów oraz ich stosowanie muszą być zgodne z wytycznymi określonymi przez producenta systemu, umowami podpisanymi z wykonawcą oraz zaleceniami inspektorów budowlanych.
Stosowanie systemów ociepleń gwarantuje, że wszystkie używane materiały mają odpowiednie aprobaty techniczne i są dostosowane do współpracy ze sobą. Dzięki temu zapewnia się trwałość, estetykę oraz funkcjonalność elewacji. Należy pamiętać, że stosowanie przypadkowych materiałów lub niestosowanie się do wytycznych systemu może prowadzić do poważnych problemów technicznych i estetycznych.
Zawartość artykułu
Krok 1. Przygotowanie
1. Ocena podłoża
Proces wyboru odpowiedniego połączenia mechanicznego zaczyna się od identyfikacji rodzaju podłoża, na którym zamierzamy zamontować system ociepleń.
2. Określenie materiału izolacyjnego
W zależności od zastosowanego systemu izolacji (EPS, MW, PUR, XPS), łączniki fasadowe mogą być wyposażone w dodatkowe talerze dociskowe, które mają na celu zwiększenie powierzchni nacisku na warstwę termoizolacyjną. Szczególnie zaleca się stosowanie łączników z dodatkowymi talerzami dociskowymi przy montażu płyt izolacyjnych z wełny lamelowej.
3. Przygotowanie elewacji
Przed przystąpieniem do montażu ocieplenia należy zamontować okna, drzwi, uchwyty do rur, gniazda wtykowe, kratki wentylacyjne, parapety i inne elementy infrastruktury.
4. Przygotowanie podłoża
Wewnętrzne tynki i posadzki muszą być w pełni suche. Podłoże powinno być starannie oczyszczone z kurzu, tłustych plam i pyłu. Jednym z głównych problemów, który może wystąpić podczas przygotowywania powierzchni są wszelkie nierówności. Należy je wyrównać przy użyciu zaprawy wyrównującej, bądź zeszlifować. Ściany powinny być zagruntowane.
5. Sprawdzanie przyczepności podłoża
Aby ocenić przyczepność podłoża, przykleja się kostki wełny mineralnej lub EPS o wymiarach 10x10 cm w kilku miejscach elewacji. Po 3-5 dniach schnięcia w optymalnych warunkach pogodowych, próbuje się oderwać próbki ręcznie. Jeśli wełna mineralna lub EPS odrywa się razem z podłożem, oznacza to, że podłoże ma słabą nośność i wymaga przygotowania. Po przygotowaniu podłoża, test przyczepności należy powtórzyć. Jeśli zniszczenie następuje w warstwie materiału termoizolacyjnego, podłoże jest odpowiednio mocne. Nowe, nieotynkowane ściany zwykle nadają się do klejenia płyt wełny mineralnej bez dodatkowych przygotowań, ale wykonawca zawsze powinien sprawdzić ich przydatność przed rozpoczęciem prac dociepleniowych.
6. Sprawdzanie nośności podłoża
W przypadku starych budynków, gdzie nośność nie jest znana, zawsze należy przeprowadzić próbę wyrywania łączników. Wynikająca z tego wartość siły ma kluczowe znaczenie dla określenia minimalnej liczby łączników. Wyniki próby muszą być dokładnie zanotowane w protokole.
7. Przygotowanie materiałów, dokumentacji i sprzętu
Przed rozpoczęciem prac należy skompletować całą niezbędną dokumentację techniczną. Ważne jest, aby dokładnie zapoznać się z projektem technicznym, który określa wszystkie szczegóły dotyczące wykonania elewacji. Każdy producent dostarcza instrukcje montażu, które należy dokładnie przeczytać i stosować się do nich. Można również skorzystać z kalkulatora do obliczenia ilości zamocowań, aby zapewnić poprawne i trwałe wykonanie elewacji. Polecamy skorzystać z naszych niezawodnych kołków fasadowych, zarówno wkręcanych –R-TFIX-8S oraz wbijanych – R-TFIX-8M z trzpieniem metalowym.
Przygotowanie planu bezpieczeństwa i ochrony zdrowia (BIOZ) jest kluczowym krokiem, który zapewnia bezpieczne warunki pracy na budowie. Plan ten powinien uwzględniać wszystkie potencjalne zagrożenia oraz środki zapobiegawcze. Wymagany jest w dwóch przypadkach – gdy przewidywany czas trwania prac budowlanych przekracza 30 dni roboczych, przy jednoczesnym zatrudnieniu co najmniej 20 pracowników, lub gdy całkowita pracochłonność prac przekracza 500 osobodni.
Kolejnym krokiem jest zebranie wszystkich potrzebnych materiałów i sprzętu. Warto upewnić się, że wszystkie elementy są dostępne i zgodne z wymaganiami projektu. Jeśli to konieczne, należy również zamontować rusztowania, aby zapewnić bezpieczny i wygodny dostęp do wszystkich części elewacji.
Krok 2. Przygotowanie płyt izolacyjnych
1. Zalecenia dotyczące grubości płyt izolacyjnych
W zależności od umowy podpisanej z wykonawcą, należy przestrzegać określonych minimalnych i maksymalnych grubości płyt termoizolacyjnych. Te parametry są kluczowe dla zapewnienia odpowiedniej izolacji oraz trwałości całego systemu. Grubość płyt termoizolacyjnych powinna być wcześniej zaprojektowana, uwzględniając specyfikę budynku i wymagania izolacyjne.
2. Czyszczenie płyt termoizolacyjnych
Przed przystąpieniem do montażu, płyty izolacyjne, w tym styropian, powinny być dokładnie oczyszczone za pomocą szczotki. Usunięcie kurzu i zanieczyszczeń jest niezbędne, aby zapewnić dobrą przyczepność kleju do powierzchni płyt. Niektórzy zalecają dodatkowo przetarcie tarą do styropianu tylnej powierzchni płyt styropianu grafitowego, aby zwiększyć przyczepność kleju i poprawić stabilność mocowania.
3. Montaż listew startowych
Za pomocą kołków rozporowych należy zamontować listwy startowe, które są wyprofilowanymi aluminiowymi kształtownikami. Grubość listew powinna być dostosowana do grubości płyt termoizolacyjnych. Listwy startowe pomagają wypoziomować dolne krawędzie ocieplenia, co jest kluczowe dla równego i stabilnego montażu. Dodatkowo, listwa chroni budynek przed kapilarnym podciąganiem wody oraz przed działaniem szkodników i gryzoni. Zwykle montuje się je minimum 15 cm nad poziomem gruntu. Jest to standardowe wymaganie mające na celu zapobieganie problemom z wilgocią. Od tego punktu zaczyna się proces ocieplania ścian nadziemnych.
4. Czym jest kapilarne podciąganie wody?
Podciąganie kapilarne to zdolność materiału do podciągania i wchłaniania wody ku górze za pomocą sił kapilarnych. Siły te są determinowane przez ilość oraz średnicę otwartych porów w materiale. Jednym ze sposobów oceny tej cechy jest mierzenie szybkości, z jaką woda jest wchłaniana przez dany materiał w określonych warunkach.
5. Znaczenie szczelin dylatacyjnych
Podczas montażu płyt termoizolacyjnych z wełny mineralnej lub styropianu, a także przy wykończeniu elewacji płytkami klinkierowymi, istotnym elementem konstrukcyjnym są szczeliny dylatacyjne. Ich obecność jest niezbędna do absorbowania ruchów materiałów budowlanych wynikających z rozszerzalności cieplnej i zmian wilgotności, co zapobiega powstawaniu pęknięć i uszkodzeń.
Krok 3. Metody nakładania zaprawy klejowej na płytę
1. Metoda grzebieniowa
Zaprawę nakłada się na powierzchnię płyty za pomocą pacy zębatej, tworząc równomierne pasy kleju. Ważne jest, aby zaprawa pokrywała co najmniej 75% powierzchni płyty od jej dolnej strony, co zapewnia odpowiednie przyleganie i stabilność montażu.
2. Metoda punktowo-obwodowa
Zaprawę nakłada się wzdłuż krawędzi płyty, tworząc ramkę, a następnie od 3 do 6 “placków” kleju umieszcza się na środku płyty. Wykonanie ramki zamyka dostęp powietrza pod termoizolację, co zapobiega rozprzestrzenianiu się ognia i dodatkowo zwiększa bezpieczeństwo pożarowe (brak efektu komina).
3. Metoda pełnopowierzchniowa
Cała powierzchnia płyty jest pokrywana cienką warstwą kleju, co zapewnia pełne przyleganie płyty do podłoża.
4. Uwagi dodatkowe
Zaprawa klejąca musi być nałożona tak, aby po dociśnięciu płyty wełny mineralnej do podłoża zapewniała co najmniej 40% efektywnej powierzchni klejenia. Oznacza to, że klej musi być rozprowadzony w sposób gwarantujący odpowiednie przyleganie i mocowanie płyt. Zasada ta odnosi się głównie do metody punktowo-obwodowej.
Jest to kluczowe dla stabilności konstrukcji, ponieważ odpowiednie przyleganie minimalizuje ryzyko powstawania mostków termicznych, co poprawia izolacyjność. Ponadto, solidne mocowanie zwiększa odporność na warunki atmosferyczne, zmniejszając ryzyko uszkodzeń spowodowanych wiatrem, deszczem czy zmianami temperatury.
Krok 4. Montaż płyt izolacyjnych
1. Precyzyjne klejenie płyt
Umieszczaj płyty izolacyjne na ścianie w wyznaczonych miejscach. Każdą płytę dopasuj dokładnie do już zamocowanej i dociśnij, używając pacy, aby uzyskać gładką powierzchnię. Podczas klejenia płyt styropianowych należy zachować układ mijankowy, dbając przy tym o to, aby płyty przylegały do siebie jak najszczelniej.
2. Usuwanie nadmiaru zaprawy
Jeżeli zaprawa klejowa wycieknie poza krawędź płyty, usuń ją natychmiast. Nie przesuwaj płyty po kilku minutach od jej przyklejenia, aby nie osłabić przylegania.
3. Wypełnianie szczelin między płytami termoizolacyjnymi
W przypadku wystąpienia szczelin o szerokości co najmniej 2 mm między płytami, wypełnij je pociętymi kawałkami wełny mineralnej, styropianu lub pianką montażową. Użycie pianki montażowej jest jedną z najszybszych i najłatwiejszych metod wypełniania szczelin. Wystające części płyt na narożach budynku przytnij nożem i wygładź za pomocą grubego papieru ściernego lub pacy.
4. Szlifowanie powierzchni płyt
Powierzchnię płyt należy przeszlifować, aby zapewnić równą powierzchnię pod kolejne warstwy. Po upływie co najmniej 24 godzin od ich przyklejenia, można przystąpić do montażu dodatkowych łączników.
5. Montaż narożników ochronnych i siatek wzmacniających
Zamontuj narożniki ochronne z siatką na krawędziach ścian oraz wokół okien i drzwi. Przed nałożeniem warstwy zbrojącej, przyklej ukośnie siatkę z włókna szklanego o wymiarach co najmniej 20 cm x 35 cm w narożach okien i drzwi pod kątem około 45｡, aby dodatkowo zabezpieczyć te wrażliwe miejsca przed pęknięciami. Brak ukośnych siatek może prowadzić do powstawania pęknięć w warstwie zbrojącej, które rozpoczynają się od naroży otworów i postępują w głąb elewacji, co może skutkować odspajaniem się tynku w późniejszym czasie.
6. Wykonanie bonii elewacyjnych
Wykonanie rowkowania w elewacji to przygotowanie do zamontowania bonii. Przed zamocowaniem kątownika z siatką, w styropianie wycina się rowki. W tych rowkach osadza się aluminiowe lub plastikowe profile, które są łączone przy pomocy specjalnych łączników. Brzegi listwy zatapia się w kleju podobnie jak siatkę zbrojącą. Po umieszczeniu listwy w styropianie jej brzegi wtapia się w pierwszą warstwę kleju, a następnie zaszpachlowuje zaprawą klejową. Po związaniu kleju, narożnik budynku zabezpiecza się odpowiednio dociętym kątownikiem z siatką i przystępuje do wykonania warstwy wzmacniającej.
7. Czym są bonie elewacyjne i jak je wykonać?
Bonie elewacyjne to ozdobne żłobienia wykonane w powierzchni fasad budynków. Najczęściej umieszcza się je w narożach budynków, a także wokół okien i drzwi, aby nadać elewacji bardziej atrakcyjny wygląd oraz podkreślić linie architektoniczne.
Do wykonania bonii w styropianie można użyć standardowej wycinarki. Proces wycinania jest stosunkowo prosty. Najpierw należy dokładnie zaznaczyć miejsca, w których mają powstać bonie, a następnie wypalić rowki o wymaganych wymiarach i przekroju. Alternatywnie, styropian można również frezować.
8. Uwzględnienie szczelin dylatacyjnych
Pamiętaj – podczas instalacji płyt izolacyjnych trzeba uwzględnić szczeliny dylatacyjne, które umożliwią kompensację ruchów materiałów budowlanych spowodowanych zmianami temperatury i wilgotności.
Krok 5. Montaż łączników mechanicznych
1. Montaż łączników mechanicznych
Po wstępnym związaniu zaprawy klejowej (minimum 48 godzin w sprzyjających warunkach pogodowych) i uzyskaniu przez klej odpowiedniej wytrzymałości wstępnej, można przystąpić do kołkowania. Do tego celu należy używać łączników posiadających aktualną ocenę techniczną. Decyzja o montażu łączników mechanicznych do płyt termoizolacyjnych zależy od rodzaju wykończenia wierzchniego. W przypadku cięższych materiałów wykończeniowych, konieczne może być zastosowanie łączników mechanicznych, aby zapewnić odpowiednią stabilność i trwałość całego systemu.
Rekomendacja produktowa!
W Rawlplug posiadamy uniwersalne kołki fasadowe wkręcane i wbijane z najwyższymi parametrami we wszystkich materiałach rekomendowanych do stosowania z systemami ociepleń ETICS.
2. Zapobieganie mostkom termicznym
Aby uniknąć powstawania mostków termicznych, zamontowane łączniki mechaniczne należy zabezpieczyć za pomocą zaślepek z wełny mineralnej lub styropianu. Alternatywnie można stosować kołki z nasadkami wykonanymi z tych samych materiałów. Dodatkowo, należy użyć łączników o niskiej przenikalności termicznej, co zapobiega efektowi "biedronki". Dla jeszcze lepszego zabezpieczenia fasady, zaleca się wykonanie montażu zagłębionego przy użyciu odpowiednich narzędzi, specjalnych łączników do głębokiego montażu (termodybli) oraz zatyczek termoizolacyjnych.
3. Łączniki mechaniczne a powierzchnia kwadratowa
Kołki do styropianu i wełny powinny być instalowane zgodnie z projektem. Jeśli projekt nie zawiera szczegółowych wytycznych, zaleca się stosowanie co najmniej 8 łączników na 1 m². W strefach brzegowych, gdzie występują silne obciążenia wiatrem, liczba łączników powinna być zwiększona. Ilość użytych łączników zależy od różnych zmiennych, takich jak wysokość budynku, strefy wiatrowe (czyli lokalizacja budowy) oraz rodzaj materiału używanego do izolacji. Styropian wymaga mniej kołków, natomiast wełna mineralna więcej.
Wysokość, na której można używać różnych rodzajów izolacji, zależy od specyfikacji technicznych i przepisów budowlanych. Mineralna wełna skalna jest często zalecana powyżej pewnej wysokości ze względu na jej właściwości ognioodporne i stabilność. Stosowanie wełny mineralnej powyżej 20-25 metrów wysokości jest zalecane ze względu na jej lepszą odporność na działanie wiatru i ognia.
4. Dobór długości łączników
Długość łączników należy ustalić, biorąc pod uwagę kilka kluczowych czynników, aby zapewnić stabilność i trwałość systemu ocieplenia. Oto najważniejsze z nich:
- Rodzaj ściany: W przypadku starych ścian, konieczne jest dodanie minimum 20 mm warstwy kleju wraz z tynkiem, co należy uwzględnić przy obliczaniu długości łączników.
- Grubość izolacji: Określenie grubości warstwy wełny mineralnej lub styropianu jest kluczowe, ponieważ wpływa na całkowitą długość łącznika.
- Grubość warstwy kleju: Zazwyczaj warstwa kleju ma około 10 mm, co należy uwzględnić w całkowitej długości łącznika.
- Głębokość zakotwienia: Zalecana głębokość zakotwienia łączników powinna wynosić co najmniej 10 cm, w zależności od rodzaju podłoża i zaleceń producenta.
- Rodzaj podłoża: Różne materiały podłoża (beton, cegła, itp.) mogą wymagać różnych głębokości zakotwienia i rodzajów łączników.
5. Wiercenie otworów
Przed mocowaniem łączników, należy wywiercić otwory w odpowiednich miejscach. Użyj wiertła odpowiedniego do materiału podłoża, upewniając się, że otwory są równe i czyste. Głębokość otworów powinna być dostosowana do długości łączników, aby zapewnić stabilne mocowanie. Ważne jest, aby podczas wiercenia nie uszkodzić warstwy izolacyjnej. W zależności od rodzaju podłoża, można zastosować wiercenie z udarem lub rotacyjne bez udaru – na przykład w pustakach ceramicznych preferuje się wiercenie bez udaru, natomiast w gazobetonie można używać obu metod w zależności od specyficznych warunków.
6. Montaż łączników
Łączniki (wkręcane kołki R-TFIX-8S oraz kołki fasadowe R-TFIX-8M z wbijanym trzpieniem metalowym) umieszczamy w uprzednio wywierconych otworach, a następnie wkręcamy lub wbijamy trzpień. Ważne jest, aby nie uszkodzić łącznika podczas wbijania. Montaż powinien być precyzyjny, tak aby główka łącznika nie wystawała poza powierzchnię wełny mineralnej lub styropianu oraz wykonany przy użyciu odpowiednich końcówek lub narzędzi montażowych. Niestaranne kołkowanie może pogorszyć wygląd elewacji. Powstałe wgłębienie natomiast powinno być uzupełnione zaprawą klejową.
Nasze kołki do styropianu i wełny są idealne do tego typu aplikacji. Uniwersalny kołek fasadowy wbijany z trzpieniem stalowym R-TFIX-8M zapewnia łatwy i szybki montaż we wszystkich kategoriach podłoży (A, B, C, D, E), charakteryzuje się zredukowaną punktową przenikalnością termiczną do 0,001 W/K dla rozmiarów 135-295 mm i do 0,002 W/K dla rozmiarów 95-115 mm, a także wysoką sztywnością talerza (1,0 kN/mm), co zapewnia stabilność układu ociepleniowego przeciwdziałając drganiom wywołanym przez siły ssące wiatru. Zwiększona średnica łba ułatwia wbijanie trzpienia, co zwiększa komfort montażu.
Uniwersalny kołek fasadowy wkręcany R-TFIX-8S posiada unikalną konstrukcję strefy kotwienia, która pozwala na przenoszenie wysokich obciążeń, ograniczając ilość zakotwień zalecanych na m2. Wstępnie zmontowane elementy łącznika pozwalają na oszczędność czasu i pracy. Zredukowana punktowa przenikalność łącznika (0,001-0,002 W/K) dzięki zastosowaniu wysokiego obtrysku trzpienia stalowego ogranicza straty ciepła na elewacji. Dodatkowo, unikalna strefa kompresji kołka zapewnia precyzyjną aplikację produktu.
7. Sprawdzenie siły zakotwienia łączników
Po zamontowaniu łączników należy wyrywkowo sprawdzić siłę ich zakotwienia. Upewnij się, że łączniki są solidnie osadzone i spełniają wymagania dotyczące stabilności mocowania.
Krok 6. Zatapianie siatki
1. Przygotowanie
Rozpoczęcie kolejnych etapów prac możliwe jest dopiero po pełnym związaniu kleju mocującego płyty. Od momentu montażu ocieplenia musi upłynąć co najmniej 24 godziny, przy optymalnych warunkach pogodowych. Należy również zamontować kołki, których celem jest dodatkowe wzmocnienie elewacji, tak jak zostało to opisane we wcześniejszym kroku piątym.
2. Nakładanie kleju na płyty
Klej należy rozprowadzić całopowierzchniowo, przy użyciu pacy grzebieniowej, dbając o to, aby nie pozostały żadne puste miejsca. Warstwa zaprawy powinna być nałożona na szerokość nieco większą niż siatka diagonalna. Siatkę wzmacniającą przymocuj natychmiast po aplikacji kleju, aby zagwarantować odpowiednie przyleganie i trwałość systemu.
3. Rozciąganie i wtapianie siatki
Równomiernie rozciągnij siatkę i wtop ją w zaprawę klejącą. Po nałożeniu kleju, natychmiast przymocuj siatkę w kilku miejscach na górze ściany. Następnie napnij jej dolną część i wciskaj od góry na całej szerokości, zatapiając do połowy głębokości kleju. Staraj się unikać powstawania wybrzuszeń i garbów. Najlepiej wykonywać tę czynność, wyciskając klej od środka pasa siatki. Prawidłowo wykonany montaż powinien zapewnić, że siatka zostanie całkowicie zatopiona w masie klejącej, bez fałd na całej swojej grubości.
Siatka podtynkowa Rawlplug, wykonana z włókna szklanego typu C-glass i zaimpregnowana alkalioodporną dyspersją, zapewnia doskonałą ochronę mechaniczną oraz odporność na trudne warunki atmosferyczne.
Cechy siatki podtynkowej Rawlplug
- Odporność chemiczna. Wysoka odporność na procesy chemiczne oraz działanie związków chemicznych w tynkach i farbach elewacyjnych.
- Stabilność włókien. Impregnacja stabilizującym środkiem zapewnia odporność na alkalia i stabilność układu włókien.
- Trwałość i wytrzymałość. Dzięki splotowi gezejskiemu, siatka jest trwała, odporna na uderzenia i nie rozciąga się przy zacieraniu.
- Efektywność prac. Poszerzona siatka do 1,1 m przyspiesza i ułatwia prace montażowe, umożliwiając łatwe układanie na zakładki.
4. Czym jest technika montażu na zakład?
Układaj kolejne pasy siatki z zakładką o szerokości co najmniej 10 cm, unikając zakładów w miejscach połączeń między płytami styropianowymi lub z wełny mineralnej. Na narożnikach zewnętrznych, bez kątowników narożnych, siatka powinna zachodzić z obu stron na co najmniej 10 cm. Większość siatek dostępnych na rynku posiada już dziesięciocentymetrową zakładkę ułatwiającą montaż.
Siatka musi być całkowicie zatopiona w warstwie kleju, co oznacza, że powinna być niewidoczna. Klej musi być nałożony równomiernie i bez prześwitów, przenikając przez siatkę, a nie tylko ją pokrywając. Warstwa zbrojona powinna składać się z kleju wzmocnionego siatką, a nie kleju nałożonego na siatkę. Dlatego tak ważne jest, aby zakłady siatki były odpowiednio wykonane, a powierzchnia styku dwóch pasów siatki miała co najmniej 10 cm.
5. Wyrównanie i wygładzenie powierzchni
Po wyschnięciu kleju nakładamy kolejną warstwę zaprawy, której zadaniem jest wyrównanie i wygładzenie całej powierzchni. Jeśli tego nie wykonamy, wszelkie nierówności staną się widoczne po nałożeniu tynku, zwłaszcza podczas bardzo słonecznych dni. Warstwa ta powinna mieć grubość od 3 do 5 mm.
6. Suszenie warstwy zbrojonej i gruntowanie
Warstwę zbrojną pozostawiamy do pełnego wyschnięcia na minimum 48 godzin, przy założeniu, że panują optymalne warunki pogodowe. Optymalne warunki to temperatura między 18 a 25°C oraz wilgotność powietrza na poziomie 30-50%. Zbyt wysoka wilgotność może wydłużyć czas schnięcia, a zbyt niska może prowadzić do zbyt szybkiego schnięcia i pękania
Po wyschnięciu podłoża, nakładamy warstwę gruntującą pod tynk zewnętrzny, zawsze używając odpowiedniego gruntu dopasowanego do rodzaju tynku. Na przykład, do tynku silikatowego należy stosować grunt silikatowy, a do tynku silikonowego - grunt silikonowy.
7. Uwzględnienie szczelin dylatacyjnych
Przy instalacji siatki wzmacniającej trzeba także uwzględnić szczeliny dylatacyjne. Siatka musi być przerywana w miejscach dylatacji, gdzie stosuje się specjalne profile dylatacyjne. W ten sposób warstwa zbrojona będzie miała możliwość swobodnego ruchu, co zapobiegnie negatywnemu wpływowi ruchów konstrukcyjnych na stabilność i trwałość elewacji.
Krok 7. Kołkowanie zatopionej siatki
1. Kiedy kołkujemy zatopioną siatkę diagonalną?
Kołkowanie siatki zbrojącej jest stosowane w szczególnych przypadkach, gdy na elewacji występują ciężkie okładziny wierzchnie, takie jak płytki klinkierowe czy płyty kamienne. W takich sytuacjach zaleca się kołkowanie przez warstwę zbrojącą zgodnie z wytycznymi producentów systemów ETICS. Dodatkowo, kołkowanie siatki wzmacniającej może być konieczne w miejscach narażonych na silne obciążenia wiatrem.
2. Przeprowadzenie pomiarów
Dokładne mierzenie wymiarów przy użyciu ołówka i miarki. Wyznaczanie właściwych odległości oraz rozstawu pomiędzy kołkami. Z reguły ważniejsze od precyzyjnego rozstawienia kołków jest zastosowanie odpowiedniej ich liczby. Rozmieszczenie kołków powinno być równomierne i zgodne z wytycznymi producenta. Kołki nie powinny być umieszczane zbyt blisko krawędzi płyt ani w miejscach, gdzie mogą powodować zgrubienia.
3. Wiercenie otworów
Zanim rozpoczniesz wiercenie, upewnij się, czy planowane otwory przechodzą przez zbrojenie, co jest istotne przy doborze odpowiedniego wiertła. Warto wcześniej oznaczyć głębokość na wiertle. Podczas wiercenia nie należy wywierać nacisku ciężarem ciała na elektronarzędzie; wiertło powinno wchodzić w materiał możliwie płynnie. Podczas wiercenia otworów pod kołki, zachowaj ostrożność, aby nie uszkodzić siatki. Upewnij się, że kołki są osadzone w sposób stabilny i nie powodują nadmiernego naprężenia siatki.
4. Osadzanie kołków
Kołki do styropianu i wełny osadzamy w wywierconych otworach. Wkręcamy je za pomocą narzędzia do montażu powierzchniowego. Przy kołkowaniu siatki, zwróć uwagę na to, aby jej nie przeciążyć ani nie uszkodzić. Wkręcane kołki R-TFIX-8S oraz kołki fasadowe R-TFIX-8M z wbijanym trzpieniem metalowym idealnie sprawdzają się w tego typu montażach.
5. Usuwanie nierówności i mostków termicznych
Za pomocą zaprawy klejowej uzupełniamy powstałe wgłębienia, wyrównujemy wszelkie nierówności i eliminujemy pojawienie się potencjalnych mostków termicznych.
Krok 8. Wykończenie klinkierem
1. Przygotowanie podłoża
Ściany, na których będą układane płytki i kształtki, powinny być równe, stabilne i suche. Nie wolno przyklejać płytek na wilgotny tynk. Procesy wiązania i osiadania w podłożu muszą być zakończone. Powierzchnia podłoża przygotowana do klejenia nie powinna być idealnie gładka. Dla zwiększenia przyczepności można ją zarysować ostrym narzędziem oraz zagruntować.
2. Mieszanie płytek
Różnice w odcieniach kolorystycznych produktów klinkierowych są naturalne i wynikają z procesu produkcyjnego, co nadaje powierzchni wyłożonej klinkierem autentyczny wygląd. Aby osiągnąć taki efekt, należy mieszać płytki z różnych opakowań. Przed przyklejeniem, najlepiej rozłożyć wzór zmiksowanych płytek „na sucho” na poziomej powierzchni. Najlepiej otworzyć kilka palet i pobierać płytki jednocześnie z wszystkich, a także mieszać je na rusztowaniu w trakcie klejenia. Warto również kupować klinkier z jednej partii, ponieważ płytki dokupione po paru miesiącach mogą różnić się odcieniem od wcześniej zakupionych.
3. Rozmierzenie elewacji
Dokładne rozmierzenie elewacji jest dobrą praktyką, pomagającą uniknąć błędów pomiarowych. Niektórzy wykonawcy przyklejają płytki klinkierowe w kolejności, nie sprawdzając, jak zakończy się dany element, np. w przestrzeni pomiędzy oknami. Może to skutkować niewielkimi kawałkami płytek na elewacji, które zaburzają wzór i nie wyglądają estetycznie na fasadzie budynku. Aby zapobiec temu problemowi, przed rozpoczęciem klejenia należy dokładnie rozmierzyć elewację i zaplanować długość poszczególnych płytek klinkierowych. W razie potrzeby warto skrócić kilka z nich o niewielkie odcinki, aby ostatni element nie był zbyt krótki.
4. Klej przeznaczony do płytek klinkierowych
Do instalacji produktów z klinkieru należy używać odpowiednich zapraw klejowych. Na zewnątrz powinno się stosować zaprawy mrozoodporne. Klej musi być elastyczny i dostosowany do nasiąkliwości płytek. Podczas montażu zawsze należy przestrzegać wszystkich zaleceń producenta, zamieszczonych na opakowaniu kleju. Maksymalna grubość warstwy kleju nie powinna przekraczać 5 mm. Klej powinien pokrywać całą powierzchnię montażową płytki.
Wytyczne systemu dokładnie definiują parametry i typ izolacji oraz sposób użycia poszczególnych komponentów (takich jak ilość wody do zaprawy, zakresy temperatur itp.). Dobieranie przypadkowych składników jest błędem, ponieważ może utrudnić proces montażu płytek klinkierowych elewacyjnych i negatywnie wpłynąć na końcowy efekt.
5. Fugowanie wyłącznie metodą półsuchą
Pomiędzy płytkami należy zostawić spoiny. Ze względu na naturalne krzywizny płytek, wynikające ze specyfiki produktów ceramicznych, zaleca się stosowanie fug o szerokości 10-12 mm. Spoiny zawsze należy wypełniać zaprawami przeznaczonymi do fugowania płytek klinkierowych. Zaprawy w spoinach powinno się wyrównywać z powierzchnią okładziny, nadając im lekko wklęsły profil.
Na elewacji okładzina klinkierowa powinna w pionie licować się z tynkiem na ścianie. Jeśli okładzina wystaje ponad tynk, konieczne jest zabezpieczenie jej przed podsiąkaniem wody. Zaleca się fugowanie metodą półsuchą. Szlamowanie nie jest wskazane, podobnie jak impregnacja wyrobów.
Podczas prac należy unikać zabrudzenia elewacji klejem i fugą. Fugowanie klinkieru na mokro prowadzi do zabrudzenia powierzchni płytek, co wymaga ich czyszczenia – proces ten jest czasochłonny i często niepotrzebny. Zabrudzenia mogą być trudne, a czasem niemożliwe do usunięcia. Znacznie lepszym rozwiązaniem jest stosowanie metody półsuchej, używając sypkiej, ale wilgotnej masy, rozrobionej z niewielką ilością wody. Uzyskana w ten sposób gęstoplastyczna fuga nie rozmazuje się i jest łatwa do uformowania, co znacząco ułatwia i przyspiesza proces fugowania.
6. Uwzględnienie dylatacji
Podczas ostatniego etapu wykończenia elewacji klinkierowej należy również pamiętać o szczelinach dylatacyjnych. Najlepiej wypełniać je odpowiednimi, elastycznymi masami uszczelniającymi. Miejsca wykonania dylatacji powinny być dobrane w zależności od wymiarów i kształtu elewacji klinkierowej. Odległości między szczelinami natomiast zależą od poziomu nasłonecznienia fasady oraz rodzaju zastosowanego systemu elewacyjnego.
Artykuły powiązane
19 września 2024
#KołkiKołek fasadowy i talerz dociskowy odporne na UV – do elewacji wentylowanych
6 września 2024
#FasadyR-TFIX-8M – poznaj wszystkie zalety kołka fasadowego wbijanego od Rawlplug
2 września 2024
#Fasady[▶ video] Najlepszy sposób na montaż profili U na posadzce z podłogówką?
26 sierpnia 2024
#FasadyTermomodernizacja budynku – czym jest i co obejmuje?